Nu je dit leest, ben ik weer terug in Nederland. Maar bij het schrijven van dit blog ben ik nog op vakantie in Frankrijk, op de kleine stille camping van een schattig dorpje in de buurt van de prachtige en indrukwekkende stad Albi. Enkele dagen geleden ben ik, bij het gaan zwemmen in een meertje, in een doorn gestapt. Daarna is mijn rechter grote teen gaan ontsteken, waarvoor ik gisteren antibiotica heb gekregen en een icepack om mijn teen te koelen. Ik voel me inmiddels beter: de zwelling en de pijn zijn vrijwel verdwenen. Maar vandaag kunnen we onze langzame terugreis langs kleine weggetjes nog niet hervatten, want aan het eind van de middag krijg ik voor de zekerheid nog een inenting tegen tetanus.
Dit is zo’n moment in mijn leven waarin van alles mogelijk is. Eigenlijk zoals ieder moment, maar meestal voel ik of maak ik niet de ruimte om de kracht van het moment echt te benutten. De meeste momenten gaan op aan het bekende, aan het verwachte, terwijl dat bekende en verwachte eigenlijk niet betstaat omdat alles voortdurend volledig in verandering en nieuw is. Ons bestaan is zo wonderbaarlijk dat zelfs die manier van zijn ons leven volop kan vervullen, omdat de kracht en schoonheid van wat is toch telkens door het gebruikelijke heen weet te piepen.
Maar vandaag is een van de dagen in mijn leven waarin ik de ruimte wil nemen om iets op te pakken dat mijn aandacht vraagt: het opnieuw opstarten van mijn zenblog, waar ik ruim een half jaar niet aan ben toegekomen. Dankzij dergelijke ‘open’ dagen ben ik met mijn duurzaamheidswerk gestart en met het geven van zenlessen, met de meeste voor mij belangrijke zaken in mijn leven. Een vorm van genade. En op een soortgelijke manier ontstaan telkens mijn blogs, mijn gedichten en mijn foto’s, die ik via deze weg met je deel.
Graag wil ik nog even stilstaan bij de coronacrisis. Ook die vormt een periode die anders is dan verwacht en die ons terugwerpt op onszelf. Een periode die om die reden vergelijkbaar is met mijn dag van vandaag op de camping en met een zenretraite. Waarin je jezelf tegenkomt en je met nieuwe ogen naar je werkelijkheid kunt gaan kijken. Ik wens je toe dat je deze onverwachte en wellicht moeilijke periode gunstig mag laten uitwerken voor jezelf en voor alle anderen.
Op het vlak van racisme in onze samenleving heeft de coronacrisis, als periode van reflectie, zijn vruchten al afgeworpen. Dat wat eeuwenlang de norm was, blijkt met de ogen van vandaag niet meer acceptabel, en nooit acceptabel geweest. Een grote gemarginaliseerde groep stelt hun dagelijkse onrespectvolle ervaringen aan de kaak. Dat op zijn beurt problematiseert groot onrecht uit het verleden, de slavernij, en de manier waarop die tot op de dag van vandaag doorwerkt in onze samenleving. Ik zou wensen dat de coronacrisis een dergelijke brede bewustwording ook bewerkstelligt op het vlak van hoe wij met de aarde en de natuur omgaan. Dat we ook op dat vlak ons handelen in korte tijd veranderen en zo een duurzame samenleving creëren. En misschien, als er over enkele generaties op deze periode wordt teruggekeken, is dat ook wel zo.
Maar nu weer terug naar jou. De coronacrisis is een vreemde periode geweest. En, aangezien deze crisis nog niet voorbij is, zitten we in zekere mate nog steeds in die vreemde tijd van onwennigheid, van onzekerheid, van op onszelf teruggeworpen zijn en van reflectie. Wat heb jij ervaren, terwijl je zo aan jezelf was overgeleverd en misschien nog steeds? Welke aspecten van jouw leven zijn naar voren gekomen als gebied dat om aandacht vraagt? En hoe kan je nu al beginnen met je leven zo in te richten dat ook na deze crisis jouw leven en dat van je dierbaren meer recht wordt gedaan? Hoe benut jij de kracht van dit bijzondere moment in jouw leven? Deze vragen blijven stellen, is misschien wel belangrijker dan de antwoorden te kunnen benoemen.